رَفتَم قبرِستان و اَز اَهالی
  آنجا پُرســـــــیدَم مَدارکِ لازِم
 بَراے مُردَن چیست؟؟
                           یِکے گُفت اَگَر جَـــــــوانے زود آمدے •••
دیگَرے گُفت اَگَر پیری دیر آمَدی •••
                        گُفتَم عــــــــاشِقَ کسی شدم او
عــــــــاشِقَم نبود
گُفتَند؛        
 
           "بِدونِ مَدرک  خــــــــــوش آمَدی•••"

 توصیفت میکنم...برای خودم ...می خواهم درکت کنم..

می خواهم واژه ات کنم...ببرمت در شعر غزلت کنم... می خواهم از چشمانت مثنوی بسازم ..

می خواهم ردیفت کنم...می خواهم بخوانمت تا بفهممت...قلم را برمیدارم

تو همانی که.........

در همان بیت اول شعرم میمانم..

تمام میشود قدرت من برای نوشتن...تو کدامی؟کدام پرنده عاشقی که از اشیانه اش پریده؟

کدام لاک پشت سختی هستی که ذره ذره می روی؟

کدام ستاره ای که انقدر از زمینمان دوری؟تو که بودی؟ توکه هستی؟کدام دریای بی رحمی که من را بی مهابا میبلعی

تو کدام بهانه هستی برای بودن؟کدام بهانه بودی برای زیستن...؟

حلالت کرده بودم اما توصیف کردن تو بر من حرام است....

من... 

قهر کرده بودم با خودم..با نوشتن ..با فکر های پراکنده ام با حرف هایم با بغض در گلو مانده ام...اما امشب..

امشب دیگر نتوانستم.ابر ها سخت گریه میکردند، انها با ان ابهت غرورشان را شکستند من نشکنم؟

من دیگر طاقت ندارم..

من دیگر من نیستم ...عوض شده ام..عوضی شده ام..کجایی که مرا ببینی؟؟

مرا ببینی ...ببینی که چقدر فرق کرده ام بی تو..چقدر کم اورده ام..

دستانم چند ماه است که دیگر گرم نمیشود..کابوس ها مهمان هرشب خواب هایم هستند...روز های بی تو بودن یکی پس از دیگری میگذرد و من هم چنان زنده ام..زنده ای که زندگی برایش مرده است... بی نفس.....

قلبم روز به روز بیشتر اذیت میکند و من روز به روز بیشتر اذیت میکنم..و بدنم........................

 میشنوی؟هق هق این مرد را میشنوی؟من خسته ام میشنوی؟لعنت به تو،چرا نمیشنوی؟

از دنیای کثیف این روزها خسته ام از تظاهر به خوب بودن خسته ام...خدایا من از خسته بودن هم خسته ام...

چند وقت بود که به بهانه هایم برای نوشتن توجه نمیکردم ...چند وقت است که دیگر به هیچ چیز توجه نمیکنم ..به کسایی که دوستم دارند و دوسشان دارم...و از بی توجی هم خسته ام...
می خواهم بروم، بروم آنجا...تا خود بالای کوه بدوم و یادم برود تمام خاطراتمان...ارام بنشینم و ارام تر گریه کنم... و سقوط........

.......

....................

اشک در چشمم امان نمی دهد که دیگر بنویسم..

همین بس!

هیچکس مرا نمیدید انگار مرده بودم

در سایه سار شب ها از تن گسسته بودم 

در ان حصار خلوت دستش را گرفتم

اری او همان بود،قلبش شکسته بودم

تاریخ را شمردم هر روز با شب خویش

گویی که هزار سال من خاک خورده بودم

قلبم زخم نمی خورد از تیر این زمونه

چگونه شد که من هم یک زخم خورده بودم

دیدی خودت خدایا عشقم چه وسعتی داشت

در این جهان چرا پس من چشم خورده بودم؟

آن عاشقی ها در باغ و کوه و صحرا

اسم خود آن روزها فرهاد نهاده بودم

مثل یک مترسک گذشت زندگانی

کاش جام عشق را اصلا نخوده بودم

کافیست بس کن دیگر این عاشقانه هارا

کاش قافیه هارا از یاد برده بودم

حرف ها دارم اما ... بزنم یا نزنم ؟

 با تو ام  !  با تو  !  خدا را  ! بزنم یا نزنم ؟

 

همه ی حرف دلم با تو همین است که دوست 

 چه کنم ؟  حرف دلم را بزنم یا  نزنم ؟

 

 عهد کردم دگر از قول و غزل دم نزنم

 زیر قول  دلم  آیا  بزنم  یا  نزنم ؟

 

گفته بودم که به دریا نزنم دل ، اما

 کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم ؟

 

 از ازل تا به ابد پرسش آدم این است:

 دست بر میوه ی حوّا بزنم یا نزنم ؟

 

 به گناهی که تماشای گل روی تو بود

خار در چشم تمنّا بزنم یا نزنم ؟

 

 دست بر دست همه عمر در این تردیدم :

 بزنم یا نزنم ؟ ها ؟ بزنم یا نزنم ؟

"قیصر امین پور"