این شبها پرم از افکار گنگ و مبهمی که خواب را از چشمان همیشه خسته ام به یغما برده اند

نمی دانم آیا می شود که شبی من هم چون دیگران سری آسوده بر بالین گذارم یا این شب بیداری ها تا ابد ادامه خواهد داشت؟

انقدر ذهنم اشفته و روحم سرگردان است که میترسم روزی به جنون مبتلا شوم

هر چند اکنون هم علائمی از روان پریشی در من به چشم میخورد

و تمام اینها زیر سر آن کسی است که مدعی عشق بود اما از عشق تنها نامش را به خاطر داشت نه رسم و آیینش را

هنوزم هم پس از گذشت سالهای طولانی نه چهره اش در پستوی ذهنم غبار فراموشی گرفته و نه شماره اش  از سلولهای خاکستری مغزم پاک شده اند

خیالش هم که هر شب راس ساعت دلتنگی به سراچه ی خیالم سر میزند

کتمان نمی کنم ... نه هرگز کتمان نمیکنم که هنوز هم حتی با یاد آوری تمام بی وفایی هایش عاشقانه و وفادارانه دوستش میدارم  و کسی هم نتوانسته و نمی تواند جایش را در قلبم بگیرد و به خود اختصاص دهد

با این حال او که از حال آشفته ی درونم خبر ندارد

حتی به این یقین رسیده ام دروغ است این که میگویند هر وقت به کسی می اندیشی بی گمان او نیز به تو می اندیشد  

نه هرگز چنین نیست  ... چرا که من در تمام شب بیداری هایم با فکر به او به مرز جنون میرسم و اما او آسوده به خوابی عمیق می رود

و این را نیز قبول ندارم که میگویند: 

 از ل برود هر آنکه از دیده برفت 

اتفاقا از وقتی از دیده ام رفته در دلم ماندگارتر و چه بسا عزیزتر شده 

درد دل و شرح فراق بسیار است 

تنها می توانم بگویم 

خدا به دلم صبر فراوان بدهد...